Juni, überhaupt een prachtmaand om te vissen, maar vooral om achter de snoekbaars aan te zitten. Vorig jaar echt ge-wel-dig gevangen in juni, maar toen hielp de natuur een handje mee doordat het in juni op de rivieren hard stroomde door de hoge waterstanden. Dit jaar is dat helaas anders, maar dat neemt niet weg dat de vissen wel minstens twee maanden geen kunstaas hebben gezien, en het gewoon een tijd van het jaar is dat de vis erg actief is. Daarom stonden er twee daagjes snoekbaarzen op de planning!
Tekst en foto’s: Frans van der Putte
De eerste dag in dit verslag zal een dag met Joshua zijn. Een bijzondere dag, omdat dagen dat onze schema’s matchen erg zeldzaam zijn, en we niet bepaald dichtbij elkaar wonen. Lange tijd van te voren hadden we deze afspraak al gemaakt, en vandaag was het dan eindelijk zover. Joshua nam dit keer zijn boot mee, die hij alweer enige tijd heeft maar die ik nog nooit van dichtbij had mogen zien! Daar kwam nu dus verandering in. Door wat tegenslagen van verschillende aard in de ochtend, zien we elkaar wat laten dan gepland, en voor een gezellige dag op het water maakt dat niet uit maar het is toch altijd jammer omdat die ochtend voor de snoekbaars een magische tijd is. We prepareren zijn boot, en Joshua doet even een kleine check omdat dit de eerste keer is sinds een wat langere periode dat zijn boot van stal komt. Alles is in orde en we zijn weg!
We nemen de strategie van de dag door. Beiden kennen we dit stuk van de rivier best aardig alleen zijn we er nog nooit met zijn tweeën geweest: een unieke kans om iets van elkaar te leren zowel qua stekken als qua gebruikte methoden. Vol gas vlammen we naar de eerste stek, dit is een stek van Joshua waar achter een bepaalde kribkop een diep gat met een mooi talud ligt. Op de dieptemeter is direct de nodige vis zichtbaar, en de eerste strikes voor Josuha zijn al snel een feit. Bij mij willen ze nog niet erg hard, ik krijg één felle aanbeet maar Joshua krijgt veel tikken op zijn culpritje. Uiteindelijk blijft er dan eentje hangen, de eerste vis van de dag is een feit! Duidelijk zichtbaar de al relatief hoog staande zon welke aangeeft hoe laat het al is.
Een interessante plek, en ook de schrijver van dit verhaal mag nu een aantal aanbeten verwelkomen. Het zijn vooral kleinere vissen die we niet eens zouden vangen als we zonder staartdregje zouden vissen. Toch is het altijd een uitdagend spelletje: hoe presenteer ik welke shad met hoeveel gram lood om die aanbeet uit te lokken? Hoe groot of klein de vangst ook is, heerlijk is dat gevoel als je zo’n roofvis toch weer hebt weten te overtuigen zo’n artificieel visje te grijpen.
Het is weer genieten vandaag, heerlijk die zon mits in acht genomen je huid het grootste gedeelte van de tijd te bedekken want in een mum van tijd ben je verbrand, zelfs als je jezelf insmeert met zonnebrandcrème. Bij mij zijn nek en oren altijd meteen rood, daarom dus lekker die hoodie over de knar tijdens het vissen! Bij deze topstek loopt het langzaam terug, en we besluiten verder te gaan op zoek naar een nieuwe kuil met snoekbaarzen. Die volgende stek is niet ver weg, maar de snoekbaarzen schijnbaar wel want op een paar laffe friemels na krijgen we verder geen aanbeten.
Hierna zetten we koers naar een stek waar ik heel erg graag kom en waar Joshua minder bekend is. We trollen nog een stukje met kleine plugjes en Joshua vangt op deze manier nog een snoekbaars op de altijd en alles vangende JSR5. Dan komen we aan bij de volgende verticaalstek. Op een redelijke afstand ligt helaas ook al een andere boot met verticalers, even twijfelen we om verder te varen maar de afstand is toch wel aanzienlijk en het is niet zeer waarschijnlijk dat we in ‘elkaars vaarwater’ terechtkomen. Ik ben een echte zeikerd wat dat betreft, en vaar liever door dan in de buurt van iemand anders te gaan vissen, ook al is dit wel minder erg geworden nadat ik meer ben gaan snoekbaarzen en de meeste mensen hier niet zo veel rekening blijken te houden. De combinatie van stroming en wind maken het even niet erg gemakkelijk op deze stek, beroepsvaart passeert en dat maakt het nóg even wat ingewikkelder voor Joshua om de boot te controleren. Mij hoor je niet klagen: ik weet hoe moeilijk dit soms kan zijn en ben al blij genoeg dat ik eens een dagje plaats mag nemen en niet de kapitein ben (Niet dat ik daar een hekel aan heb, maar voor de afwisseling is het wel eens fijn om je vooral op vissen te concentreren zonder aan varen te denken). Terwijl we gezellig over van alles en nog wat aan het praten zijn, voel ik de shad een paar keer tussen de stenen door schuiven en nét niet vastraken (klinkt raar maar veel verticalers zullen het gevoel wel kennen). Dan ineens KLOENKKK! Een gigantische ram, hangen! Een fantastische dril volgt. Eenmaal bij de boot blijkt het om een dikke snoekbaars te gaan. Die schatten we beiden wel op 90cm! Dat blijkt weer een overschatting, want dat haalt de vis dus niet, maar het is wel een fantastische 80er.
Wat een verassing, eerst vang je een aantal kleine snoekbaarzen en dan ineens loopt er zo’n mooie vis tussendoor, ook dat maakt een groot deel uit van de magie van het vissen: je weet nooit wat er gaat gebeuren maar wel dat het kan. Op deze stek komen verder nog wel een paar vissen kijken, geen grote jongens maar het is leuk vissen zo. We blijven lang hangen voordat we weer verder gaan. Inmiddels alweer wat later, en bewolkt. Het is nu echt weer die tijd dat je hard moet werken voor een vis, en dat levert Joshua nog wel een paar aanbeten en nog een snoekbaarsje op. De kunstaasredder komt weer een paar keer goed van pas. Al werpende met een roze HM dipper, krijg ik een rare aanbeet, was het wel een aanbeet? Ja er sputtert wel iets tegen, klein snoekbaarsje denk ik. Eenmaal bij de boot blijkt het om een botje te gaan! Gehaakt op de enkele haak, bizar rovertje. Nu zullen de meesten wel denken “tsja, een botje… hoe bijzonder is dat?” maar ik vind het geweldig! Ik wist dat ze er moesten zitten, spendeer heel veel tijd op de rivieren maar nog nooit ving ik er eentje en nu dus eindelijk wel. Erg blij mee dus
Het is niet wild meer. Verscheidene stekken die we proberen leveren niets meer op, en het is tijd voor een welverdiende pauze. In de buurt van waar we ons op dat moment bevinden, is een dorpje te vinden waar vast wel eten te scoren moet zijn. Joshua zet mij af bij een passantenhaventje en daar maak ik een korte voettocht naar het centrum waar ik al snel een snackbar weet te lokaliseren. Vlug terug naar de boot en eten maar! Goed gezelschap, mooi weer, op het water en nog vis vangen ook, wat wil een mens nog meer? Juist lekker eten en dat plaatje is nu dus helemaal compleet.
Hierna doen we nog een aantal stekken aan, trollen nog een stuk op snoek, proberen nog een jerkbaitje te gooien maar dat levert niets op. Het jerken is zelfs een beetje gevaarlijk omdat de wind vol op de beoogde stek staat, en je dus steeds akelig dichtbij de ondiepte komt als je even een paar tellen niet oplet. Wordt het te ondiep, dan bestaat het gevaar dat je strand met je boot en je dus helemaal niet meer wegkomt. Nu kan je uiteraard wel even het water ingaan om de boot los te duwen, maar dit is mijns inziens geen ideale situatie. Je staat dan niet echt op je gemak te smijten, en dus gaan we verder. De dag is al aardig ver gevorderd, en Joshua stelt voor terug te gaan naar de stek waar we vanmorgen de eerste vissen vingen. Dat vind ik ook een prima plan en zo gezegd zo gedaan. Vaak merk je dan pas hoe ver je alweer gevaren hebt. Gelukkig heeft men daarvoor ‘de snelle motorboot’ uitgevonden en in een mum van tijd dobberen weer comfortabel op de beoogde stek waar alleen het gefluit van wat vogels en een zacht gezoem van de elektromotor te horen is.
De dieptemeter liegt er niet om: de vis ligt er weer. Na de taaie middag is de avond vaak weer een hele goede tijd voor de snoekbaars. Ik wil optimaal gebruik maken van het feit dat ik niet hoef te varen, en ga lekker werpen met het roze dippertje. Ik gok met mijn worp net over het talud te gooien, en de shad dan met lange sprongen de diepte in de laten dansen. Dat werkt! Ondanks het gevaar van vastzitten komt snoekbaars na snoekbaars binnenboord!
Bijna elke worp is het raak. Net als vanmorgen zijn het hier weer niet de grote vissen, maar de aanbeten zijn verpletterend en blijven komen. Steeds als de shad ook maar in de buurt van de bodem komt aan de rand van het talud is het raak. Een aantal vissen schiet los, maar de shad wordt vaak nog een keer gegrepen in één en dezelfde worp. Uiteraard vissen hier lange tijd door, totdat ze echt niet meer willen. De laatste minuten van de dag breken aan, en we proberen nog even heel snel een andere krib, en daarna nog eentje… dan terug naar de helling om er daar nog eentje te proberen, maar dat was het weer voor vandaag wat vissen betreft. Wat was het weer een mooie dag, en wat hebben we weer een boel beleefd! We moeten echt vaker samen op pad.
Bij de helling verdwijnen spullen weer in de auto’s, de boot ligt op de trailer en plannen voor een volgende sessie worden besproken. We hebben genoten vandaag, en genieten is wat je zo veel mogelijk moet doen als mens, want heel cliché gezegd: het leven is kort. Het kan zomaar over zijn, zoals afgelopen week ineens maar al te werkelijk werd. Ook al heb ik Ton Fleur niet persoonlijk gekend, het is een treurig bericht waar je van schrikt, en mijn medeleven gaat uit naar zijn nabestaanden en vrienden.
Na deze lange dag op het water met Joshua, volgt een korte dag op het water met Oscar. We vertrekken bizar vroeg, en houden rekening met mogelijk (veel) regen vandaag. Ik heb niet zo’n zin om de hele dag in de regen te zitten, maar weerman Oscar heeft goed naar de voorspellingen gekeken en denkt dat het wel meevalt. We besluiten dus toch maar te gaan! Eenmaal bij de helling blijkt maar weer eens dat bizar vroeg eigenlijk niet vroeg genoeg is, want het is al behoorlijk licht. Strategie vandaag is zoeken naar kribben met een bepaalde structuur onder water, en daar zo veel mogelijk werpend vissen. Ik ga vissen met een shad op een 14-grams loodkopje, en Oscar kiest voor de dropshot. Ik kies voor een felle kleur (roze) en Oscar voor een natuurlijke kleur. Op deze manier komen we er vanzelf wel achter waar ze zin in hebben vandaag!
In de boot krijg ik ineens een ingeving over een bepaalde krib waar ik wel weer eens zou willen kijken en stel dit voor aan Oscar. Oscar kijkt me raar aan, weet welke krib ik bedoel maar deze krib blijkt de hele andere kant op te zijn als waar ik denk dat hij is! Oepsie, dat gebeurt me niet vaak dat ik een stek vergeet, maar gelukkig ben je met zijn tweeën op pad. Eenmaal bij de krib aangekomen begint het weer te dagen, en de waypoints die er staan liegen er niet om. Misschien vissen we te vaak dat de stekinfo in het brein te vaak ‘overschreven’ wordt door recentere info en je dit soort dingen dus gaat vergeten. Het maalt nog een beetje door in mijn hoofd als we het aas richting de stek smijten, en niet veel laten heeft Oscar al de eerste van de dag te pakken, terwijl het nog een klein beetje mistig is in alle vroegte.
Oscar is erg blij met de vis: zijn tactiek werkt! Beiden zijn we blij met de keuze van de stek, altijd leuk als zo’n ingeving beloond wordt met vis. Er ligt meer, en naast een paar friemeltjes aan de shad komen er ook nog wat visjes de boot in. Niks groots, maar dat doet er niet toe. Het voelt magisch om hier te zijn, windstil is het en geruisloos dobberen we achter de kribkop in de lichte mist. Ik ben blij dat het niet regent!
Beiden hebben we nu leuk wat actie gehad en wat snoekbaarzen gevangen, de dag is al geslaagd eigenlijk! We bespreken het gemak van een boegmotor met ankerfunctie voor het werpen met shads, iets dat we allebei erg leuk vinden maar niet vaak doen omdat de kapitein dan vaak alleen maar aan het sturen is op de rivier. Eenmaal thuis maar eens gaan kijken wat de mogelijkheden zijn, het zou wel een bruikbare aanvulling van het wapenarsenaal zijn die kan zorgen voor meer vis in de boot.
Als de vissen ‘op’ zijn bij deze stek, gaan we bij andere kribben kijken, en we ontdekken er twee met een interessant diepteverloop waar we dan ook meteen een paar vissen vandaan halen. Maar ze zijn niet zoals die ene krib waar we begonnen zijn, die heeft iets speciaals dat de vis toch zeer aantrekkelijk vind. In onze zoektocht naar ‘nog zo’n krib’ scharrelen we nog wat vissen bij elkaar, maar daarna zetten we koers naar bekende stekken.
De volgende stek levert me een snoekbaarsje op, maar hier lagen ze de laatste keer opgestapeld en we blijven dus nog even hangen. Tevergeefs, in plaats van een vis erbij ben ik een shad kwijt. We varen door, en op de volgende stek sterft het van de vis maar vangen we niets. Hup en door, volgende stek weet ik weer een los snoekbaarsje te sprokkelen, maar is het verder ook niets. Dus hup, weer door en dit maal treffen we een berg vis die ook nog eens wil bijten. Werpend vang ik er een paar op het roze dippertje, maar door de stroming en scheepvaart besluit ik toch maar te gaan verticalen. Ik doe eens lekker lomp, en hang er een grote HM vendetta aan. De vis blijkt er geen problemen mee te hebben! Al snel een baars en een snoekbaars in de boot en een paar gemiste aanbeten.
Gek genoeg komen de meeste aanbeten allemaal bij mij, en samen hebben we het erover wat dat nou kan zijn. Soms heb je van die dagen… en ik weet hoe het voelt want het is regelmatig ook precies andersom. Het verschil in aantallen is nu wel erg groot en eigenlijk is dat niet leuk. Ook als we beiden een aantal aanbeten krijgen, blijven ze bij mij toevallig hangen maar schieten ze bij Oscar los. Ze zijn dan ook wel erg voorzichtig, en de meeste vissen die hangen zitten vast aan de staartdreg. We gaan verder naar een volgende stek, en lang verhaal kort: het begint te regenen en we vangen hierna geen drol meer. We zoeken de droogte op onder een brug, maar dat gaat ook vanzelf vervelen. Gelukkig stopt het met regenen en kunnen we nog wat andere stekken proberen. Op één van die stekken is het net als de vorige keer raak: een rare aanbeet en jawel, een bot! Deze is wat groter dan die andere. Zo vang je ze nooit, en zo heb je er twee in twee dagen. Hij zat een beetje vreemd gehaakt maar greep wel degelijk een vendetta. Die ligt ter vergelijking dus even op de vis voor de foto.
Aan de snoet van deze vis te zien was hij niet blij! Leuk moment was het terugzetten van deze vis: je ziet ze weer pijlsnel naar de bodem schieten. Hierna volgt weinig actie meer, maar wel meer regen. We houden het lekker snel weer voor gezien, en daarmee komt ook dit verslag weer ten einde. In het volgende verhaal komen geen snoekbaarzen voor, maar onder andere een monsterlijke snoek van 126 centimeter dus tot de volgende keer maar weer!
Frans van der Putte
Zo rond Sinterklaas valt Dé Roofvis no. 105 bij de abonnees in de bus en zal dit magazine ook weer te koop zijn in de boekwinkel en kiosk.
Vandaag precies 1 week geleden ging de door Ton Fleur georganiseerde “Unlimited Amsterdam 3 of a kind Open Street 2014” gewoon door. Dit als eerbetoon aan de te snel overleden Ton Fleur. De opkomst was overweldigend en met ruim 50 deelnemers werd het een top evenement. Veel bekende gezichten uit het Streetfishing wereldje namen deel waaronder het Gunki Team uit Frankrijk. 
